Vaimānika Śāstra (वैमानिक शास्त्र, dosł. „śastra na temat wiman”; czyli „nauka o lotnictwie”, czasami tłumaczona jako Vimanika, Vymanika, Vyamanika) to XX-wieczny tekst w sanskrycie. Twierdzi on, że wimany wspomniane w starożytnych sanskryckich eposach były zaawansowanymi, aerodynamicznymi pojazdami latającymi.
VYMAANIKA-SHAASTRA AERONAUTICS została spisana przez Maharshi Bharadwaaja, przetłumaczona na język angielski i wydana przez G.R. Josyer, dyrektora Międzynarodowej Akademii Badań Sanskryckich w Mysore, Indie.
Tuż przed I wojną światową bramin o imieniu Pandit Subbaraya Sastry zaczął dyktować nieznane wcześniej teksty w sanskrycie, które rzekomo zawierały starożytną indyjską wiedzę techniczną. Teksty te przypisał wedyjskiemu mędrcowi o imieniu Maharshi Bharadwaja, a także innym riszim, którzy pojawiają się w legalnych tekstach hinduistycznych.
Wimany, pojazdy latające w starożytnych Indiach, często opisywane w Ramajanie i Mahabharacie, stanowią ciekawą pozycję dla miłośników i przeciwników teorii kontaktów pozaziemskich cywilizacji z homo sapiens.
Vymaanika Shastra składa się z prawie 6000 wersów, czyli 3000 wersetów przejrzystego sanskrytu, dotyczących
konstrukcji Viman.
Co m.in. zawiera księga VYMAANIKA-SHAASTRA AERONAUTICS?
1. Wimany posiadają, oprócz możliwości latania, inne możliwości, takie jak: możliwość oglądania odległych obrazów na ekranach, słuchania odległych dźwięków, maskowania wimany pod postacią chmur lub innych obrazów, tworzenia przerażających dźwięków, itd.
2. Niektóre Wimany mogą służyć jako łodzie lub łodzie podwodne.
3. Dostępne są informacje na temat struktury atmosfery, zagrożeń lotniczych i sposobów ich unikania.
4. Kolejnym ciekawym tematem jest rozdział poświęcony diecie i ubiorom dla lotników.
5. Dostępne są informacje latania w różnych yugach (epokach): w najwcześniejszej, najbardziej duchowej yuga ludzie potrafili latać bez żadnych urządzeń mechanicznych.
6. Tekst zawiera długie listy często dziwacznych składników używanych do konstruowania różnych podsystemów. Obejmuje to takie elementy, jak skóra małpy, kości orła, piana morska i inne, które są nazwane tylko w sanskrycie.
7. Większość systemów jest opisana jako urządzenia mechaniczne, napędzane parą wodną, elektrycznością, a nawet energią słoneczną; wiele dosłownie opiera się na dymie i lustrach. Reprodukowane ilustracje opisują nieaerodynamiczne pojazdy, które wyglądają jak stożki, z ogromnymi skrzydłami ornitoptera i malutkimi śmigłami.
8. Jeden z rękopisów dotyczył aeronautyki, budowy różnych typów samolotów dla lotnictwa cywilnego oraz dla celów wojskowych i zawierał opis trzech typów wiman: Rukma, Sundara i Shakuna. Pięćset ślok (zwrotek), dotyczących tych zagadnień, zawiera tak zawiłe szczegóły dotyczące wyboru i przygotowania metali, które nadawałyby się do różnych części wiman różnych typów, szczegółów konstrukcyjnych, wymiarów, konstrukcji i ciężaru, jakie mogły przenosić oraz celów, do których mogły być używane.
9. W rozdziałach mówiących o materiałach i wyborze metali i innych materiałów, które powinny zostać użyte
w takiej konstrukcji samolotu, określono, że samolot musi być „niezniszczalny, niemożliwy do przecięcia, niepoddający się zapaleniu i niemożliwy do zniszczenia przez wypadki”. „Dalszy opis i metoda produkcji samolotów, które umożliwią pilotom nie tylko dostrzeżenie wrogich samolotów, ale także usłyszenie, co mówią wrogowie w swoich samolotach, na zasadach podobnych do radaru, zostały szczegółowo opisane wraz z odpowiednimi objaśnieniami.
W tej książce znajduje się osiem rozdziałów poświęconych konstrukcji samolotów, które latają w powietrzu, pływają pod wodą lub unoszą się na wodzie.
10. Kilka ślok dotyczy kwalifikacji i szkolenia pilotów do obsługi samolotów, które wyposażone są w niezbędne aparaty do robienia zdjęć zbliżających się samolotów wroga. Kolejny zestaw ślok dotyczy rodzaju pożywienia i odzieży, jaką należy zapewnić pilotom, aby utrzymać ich sprawność i kondycję w warunkach lotu.
Opisy różnych pojazdów latających, materiały z jakich są zbudowane, mieszanie materiałów i uzyskiwanie nowych stopów, stosowanie kwasów do konserwacji metali, stosowanie olejów do urządzeń wraz z ich temperaturami, budowa silników różnego przeznaczenia i ich zastosowanie w zależności od pułapu lotu pojazdu – to tylko niektóre techniczne informacje zapisane w tej księdze.
Należy również wspomnieć o instrukcjach dla pilotów, dotyczących prowadzenia pojazdu, wykonywania manewrów lotniczych, wykrywania manewrów nieprzyjaciela, określenia kierunku ataku i ich zapobieganiu.
Tak obszernej instrukcji „stosowania i użytkowania” pojazdów latających w starożytnych Indiach raczej nie spodziewałbym się w miejscu i czasie, w którym zaawansowane pojazdy latające nie powinny istnieć. Nie powinny, lecz wciąż przewijają się w starożytnych tekstach hinduskich, dając dowód na istnienie technologi, która w tamtych czasach nie powinna istnieć.
Od nas samych zależy czy starożytne przekazy potraktujemy jako zwykłe bajki, czy zapomnianą, realną technologię istot pozaziemskich, które odwiedziły naszą planetę i dokonały skoku rozwojowego homo sapiens.
Zobacz również: https://en.wikipedia.org/wiki/Vaimānika_Shāstra
Źródło zdjęcia Vimany: Wikipedia; autor: T.K.ELLAPA; Licencja: Creative Commons Attribution-Share Alike 3.0 Unported.
