Historia stworzenia świata i ludzi przewija się w starożytnych tekstach i przekazach ustnych na całym świecie. Jedne z najstarszych przekazów pisanych zostały odnalezione w ruinach biblioteki króla Aszurbanipala, w asyryjskiej stolicy Niniwie, która leży na terenie obecnego Iraku.
Król Ashurbanipal był, potocznie mówiąc, bibliofilem, zbierał w swojej bibliotece teksty zapisane pismem klinowym na tabliczkach glinianych, poczynając od rodowodów królewskich, poprzez spisy stanu ludności, informacje o zbiorach, pogodzie a kończąc na informacjach jeszcze starszych z innych królestw. Ponadto Aszurbanipal, w swoich zapiskach przekazał, iż „bogowie natchnęli go sztuką czytania, również starożytnych tekstów, także tych sprzed potopu”. Daje to do myślenia, ponieważ jest to dobry dowód na istnienie rozwiniętych cywilizacji na Ziemi przed zagładą ludzi przez potop, który wydarzył się około 10500 lat przed naszą erą.
Jednym z pierwszych tekstów o stworzeniu naszego świata i człowieka jest sumeryjski mit o stworzeniu nazwany „Enuma elisz”, w którym m.in. został opisany mit o powstaniu bogów i stworzeniu świata.
Wg starożytnych przekazów sumeryjskich, przetłumaczonych przez uczonych i wyłożonych przez pisarza Zacaharia Sitchin-a w cyklu „Kroniki Ziemi”, obca cywilizacja Anunnaki przybyła na Ziemię z planety Nibiru, krążącej po orbicie Słońca, okrążając je co 3600 lat. Jeśli przyjmiemy te przekazy za fakt dokonany, a nie zwykłe mity i bajki, to wg Sytchina, przybycie Anunnaki miało miejsce około 445000 lat temu, a pierwszy homo sapiens został stworzony około 250000 lat temu na terenie południowo-wschodniej Afryki. Człowiek został stworzony jako niewolnik do pracy w kopalniach złota, które mieszczą się na terenie obecnego RPA. Następnie para ludzi została przeniesiona do laboratorium w Sumerze (ogród Eden), gdzie nastąpiła jego dalsza modyfikacja genetyczna. Pierwsi ludzie byli niezdolni do prokreacji, więc kolejna modyfikacja naprawiła ten błąd – od tej pory, ludzie umieszczeni w Edenie (Sumeryjski EDIN) zaczęli się rozmnażać – czego alegorycznym dowodem zmiany może być zjedzenie jabłka z drzewa poznania.
Po tym skróconym szkicu powstania homo sapiens, przejdźmy do zasadniczego wątku tego wpisu – kto stworzył Anunnaki?
Według tekstów Sumeryjskich, Enki (EA), syn najwyższego władcy Nibiru Anu, spisał część tekstów samodzielnie, część przez skrybów, takich jak Adapa (prawdopodobnie syn Enki) i Enmeduranki (Enmendurana – prawdopodobnie pierwowzór Biblijnego Henocha, wzięty do nieba).
Według zapisków na jednej z 12 tabliczek Enki, została na niej spisana m.in. historia Nibiru, wojen jakie toczyli, powstania księstw, wyboru króla, dziedziczenia, budowy bomby atomowej, zanikającej atmosfery, itd, aż do wstąpienia na tron Anu i wyprawy Nibirian na 7 planetę od Słońca (licząc od zewnątrz) po złoto i inne surowce.
Wiele tych przekazów jest spisana w pierwszej osobie, dając dowód, iż autorem tekstów jest osoba, która to wszystko widziała i uczestniczyła w tych zdarzeniach.
Enki za pośrednictwem Enmedurankiego opisał powstanie Nibiru, powstanie życia, roślinności i gatunku Nibirian, podobnie jak to ma miejsce w opisach powstania życia na Ziemi.
Jeśli życie na Nibiru powstało na drodze ewolucji, możliwe też że za sprawą panspermii, to pojawia się kwestia samodzielnej ewolucji od form prymitywnych do złożonych lub ingerencji innych cywilizacji w rozwój Nibirian.
W tym przypadku należy zadać pytania:
– czy Nibirianie rozwinęli się samodzielnie, czy przez ingerencję genetyczną innych, jeszcze starszych obcych cywilizacji?
– jeśli we wszystkich układach gwiezdnych i galaktykach jest więcej zaludnionych planet, to czy Nibirianie również są potomkami lub hybrydami innych, starszych cywilizacji?
– a może jest jakaś jedna, centralna siła twórcza, nazywana przez wielu „Bogiem”, która decyduje o powstawaniu nowych galaktyk, układów, planet i życia, o której wciąż nie wiemy?
Nie odpowiada to wprost na postawione dziś pytanie, lecz daje możliwość do samodzielnej analizy, interpretacji i dyskusji, do czego wszystkich zachęcam.